Cemaat, ideolojik bir düşünce üzerine kurulup vakıaya inince, cemaatı kökünden söküp koparacak bir kasırga ile karşı karşıya kalır. Cemaat içerisinden bir grubun teammülleri farklılaşarak diğer hareketlerin teammülleriyle aynı doğrultuda olmaya başlar. Zira diğer hareketler cüz'i bir takım fikirlerle tezler öne sürerler ki bu da sisteme hiçbir surette zarar vermez. Hatta bazen sistemden kaynaklanan birtakım boşlukları doldurur. Fakat ideolojik bir fikir üzere kurulu olan köklü bir davet, işleri kökünden halletmek üzere ele alır. Yavaş yavaş veya yamalar halinde parça parça işlere razı olmaz. İşleri yarım yamalak halletmekle yetinmez. Sistemin ortaya çıkardığı sorunları ıslah etmeyi kabul etmez. Mükemmel bir değişimi meydana getirmeye davet etmekten vazgeçmez. Ayrıntıların kaynaklandığı esaslarla uğraşmayı bırakıp ayrıntılarla uğraşmaz. İşte bu cemaat veya hizbin istikametinin emsalsiz olması pek tabiidir. Bu cemaat köklü bir değişimi gerekli gördüğü, yapısal hazırlıklarını bu yönde tamamladığı ve bu köklü değişimi gerçekleştirmeye iştiyakla yöneldiği ölçüde eşsiz ve emsalsizdir.

Elbette ki vakıanın üzerine bu ısrarlı ve şiddetli yöneliş, daveti yüklenenlere yansır ve tahammül edemezler. Güçlü tezlerinde ısrar etmemesi ve görüşlerini gevşetmesi için cemaata baskı yaparlar. İnsanların kendisinden söz ettiklerini, uyuz bir hasta gibi yalnız bırakıldığını görünce bazen canı sıkılır ve iradesi zayıflar. Artık kendi kendine bir takım vesveseler ihdas ederek içerisinde bulunduğu yeni durum dünyevi menfaatlarıyla da çatıştı mı beraber çalıştığı cemaatın ona yüklediği vazifeyi yerine getirmekten geri durur. Cemaata baskı yaparak toplumu kökten değiştirme yerine onu ıslah etmeye yönelmesine davet eder. Eğer cemaat bu tez sahiplerine olumlu cevap verirse cemaatla kalmaya devam ederler. Bu tarzda düşünenler bu sayede hem dünyaları için hem de dinleri için çalışma imkanına kavuştuklarını sanarlar. Zanlarınca hem Allah'ı ve hem de yöneticileri birden razı etmiş olurlar. Fakat cemaat bu tip insanların tezlerini reddedip köklü ve ınkilabi bir değişimden yana ısrar ederse ve bu tarz çalışma üzere devam ederse ondan ayrılırlar. Şu halde cemaat iki ateş arasında kalmıştır. Biri içeride ınkilabi değişim için yapılan çalışmanın kendilerine ağır geldiği gençler, diğeri dışarıdan başka oluşumlar ve teşekküllerdir ki onlar zaten köklü ve inkılabi bir değişim için çalışan bu cemaata yumuşak davranmazlar.

Böylece cemaatla sistemler arasında pazarlık savaşı başlar. Cemaata peşpeşe önerilerle işe başlanır. Ardından da havuç ve sopa politikası kullanılır. Pazarlığın alış-veriş işlerinde kullanılan bir işlem olduğu bilinmektedir. Demek ki bir cemaat ne zaman pazarlık içerisine girerse, o zaman ümmetin izmihilali ve köleliği pahasına ticarete girmiştir. Bundan beri kaldığında ise birtakım teşekküllerin ateşi altında kalır, onların saldırılarından nasibini alır.

Cemaat ya da hizbin bindiği geminin fırtınalı ve kasırgalı kötü durumlarda batmadan devam etmesi için fikirlerini ve düşünce metodunu belirleyecek dört dörtlük sağlam usuller gereklidir. Bu metod cemaatın ulaşacağı netice ile bağını sağlayacaktır. Zira bu metoddan ve usulden çıkılması, hiçbir surette tevil ve bahanelerle amacın gerçekleşmesini sağlamaz.

Böyle bir yolun sarplığına ve zorluklarına mü'minlerden ancak büyük azim sahibi olanlar sabır ve tahammül ederler. Çalışma içerisinde olanların sabır ve tahammül ettikleri fitneler, altını arıtan ateş gibi onları arındırır.

Usul bir kere kaybedildi mi geri dönüş, değişme, gerileme, renkten renge geçme v.b. özellikler cemaatın yol azığı olur. Metodun ve hedefin üstü kapalı, belirsiz olması, fikrin açık ve net olmaması ise, davet esnasında bir zorlukla karşılaşıldığında kişiyi değişime ve bahaneler aramaya, delil getirmesi istendiğinde de tevil yapmaya sürükleyecektir.

Batı aklı mutlak ölçü olarak almıştır. Bu sayede keşifler ve buluşlarla parlak bir ilmi teknolojiye ulaşmıştır. Kuvvetin kaynaklarına sahip olarak hak-hukuk mantığı yerine kaba kuvvet mantığıyla dünyaya hakim olmaya imkan bulmuştur. Yani gücüyle ülkelere hakim olduktan sonra onun maslahat ve menfaatlarına hizmet eden, fikirlerine uygun düşen, nizamları gerekli gören yöneticiler yetiştirmiştir. Çalışma şartları, eğitim öğretim metotları ve programları hep batı fikirlerine, metotlarına ve hayat tarzlarına çağıran esaslar üzerine kurulmuştur.

Ayrıca dünyayı; sanayileşmiş devletler, üretken, zengin, güçlü, hakim ve sömürgeci devletler şeklinde maslahatlarına uygun tarzda böldüler. Bu devletlere "kalkınmış", "ilerlemiş" devletler dediler. Fakir, tüketen ve zayıf olsun, kalkınmış devletlerin emrine boyun eğen devletlere "geri kalmış" devletler dediler. Bir taraftan bu taksimi yaparken diğer taraftan da bu vakıaya muhalif olarak herhangi bir devletin konumunun değişmesine engel oldular.

İşte bu sayede batı devletleri, diğer ülke insanlarına haram ve yasak ettikleri sosyal hayatın ihtiyaç duyduğu tıp, eğitim v.b. şeyleri kendi halklarına bolca temin edebildiler.

Uluslararası Adalet Divanı, Uluslararası Güvenlik Konseyi, Dünya Bankası, Uluslararası Af Örgütü gibi uluslararası boyutu olan teşkilatlar kurarak çeşit çeşit sömürü uslupları geliştirdiler. Devletler arasındaki çekişmeleri durdurmak veya fakir ülkelere yardım etmek veya onları korumak bahanesiyle farklı milletlerden silahlı kuvvetler oluşturdular. Ayrıca fakir devletlerin iç işlerine açıktan açığa değil de gizliden gizliye müdahale emek için heyetler meydana getirildi. Bütün bunlar onları zimmetlerine almak için yaptılar. Uluslararası Çocuklara Yardım Örgütü gibi örgütleri kurdular.

Evet batı gerçekten hakikatları çarpıtan ve saptıran ve kendini olduğundan farklı görünmek istediği gibi görünmesini sağlayacak kıyafetlere bürünerek kendisini insanlara sunan bir karakterdir. Batıl ve fasit fikirlerini kaba kuvvet kullanarak halklara mal etmişlerdir. Onun şiarına göre, güçlü olanın delili de güçlüdür, zayıf olanın delili de zayıftır.

Gelelim işleri aslına çevirecek, bakış açılarını düzeltecek, maskeleri düşürecek olan ideolojik hizip ve cemaatlara! Bu vakıa, cemaatlar üzerinde etkili olmuş, doğru tasavvurlarını kaybetmişler ve sorunlarını çözmek için düşmanlarının önerdikleri çözümleri önerir hale gelmişlerdir. Görünen o ki çoğu cemaat sahih tasavvuru kaybetmiş, düşmanlarının tezlerini ve hal çarelerini savunur bir hale gelmişlerdir. Kavrayışları ve kavramları düşmanlarının kavrayış ve kavramları üzerine kurulu bir hal almışlar. Bu açıdan öyle gerekiyor ki, bu cemaatlar tam tamına şeriata sığınsınlar ve vakıayı nasıl çözeceklerini ve bu belalardan insanlığı nasıl bir şifa ile kurtaracaklarını şer’i hükümlerden çıkarabilsinler. Neticede ümmeti batının küfür karanlığından kurtarıp İslâm'ın adalet aydınlığına kavuşturabilsinler.

Bu girişten anlıyoruz ki batının maddi gücü tek başına elinde tutmasının yegane sebebi, ilim ve teknolojide akla aşırı derecede önem vermeleri, diğer halkların ve milletlerin maddi güce sahip olmalarına yol açaçak sebeplere ulaşmalarını engellemeleridir. Ayrıca sahip olduğu aşırı zenginliğin asıl sebebi demokrasi değil, milletlerin kanını emerek ve zenginliklerine el koyarak onları sömürmeleridir.

"Dinin hayattan koparılması" düşüncesi batıda, kilisenin insanların hayatla ilgili meselelerine müdahale etmesi sonucu doğup gelişmiş bir fikirdir. Kilise, hayatı içinden çıkılmaz bir hale getiren müdahalesini "din" adı altında yapıyordu. Ne var ki dinleri bu karakterden uzaktı. Zira Hıristiyanlık dini sosyal hayatı tanzim edecek mevzuattan yoksundu. Din adamların din adına zalimane mevzuatlar teşri etmeleri iki farklı tepkiyi doğurdu: Birincisi dini mutlak manada inkâr eden görüş, ikinci görüş ise dini kabul etmekle beraber onun hayata olan müdahalesini reddedip hayattan koparılmasını savundu. Birinci fikrin temelleri üzerinde hayata dair özgün bir anlayış doğup gelişti ve bu temeller üzerinde sosyalist, komünist blok diye bilinen kendine has bir akidesi ve birlikteliği bulunan bir yapılanma meydana geldi. Bu fikrin hayata tatbik edilmesi neticesinde insanlar canlarından bezdiler. Diğer taraftan doğup gelişen ve dinin hayattan koparılmasını öneren fikrin temelleri üzerinde de kapitalist devletler diye bilinen bir oluşum meydana geldi. İşte fikir ve vakıanın gösterdiği hadise budur.

Dinin hayattan uzaklaştırılması düşüncesi, insana kanun yapma hakkını tanırken bu hakkı dine yasakladı. İlahın varlığını, cemiyete ve cemiyet hayatına müdahale etmeyecek tarzda bireysel boyutta güzel bir fikir olarak kabul ettiler. Buna göre ilah diye kabul ettikleri şeyin gerçekte Allah olması veya Hz. İsa olması yahut da Buda ve hatta başka bir şahsın olması önemli değildi. İnsanlar dinsiz olmalarını da yasaklamadı. Fakat her halükârda hayat ile ilgili meselelerde çözüm üretecek tek kadir kuvvet insandır. Onlara göre bu fikirden daha üstün veya bu fikre denk hiç bir fikir yoktur. Bu sağa sola eğilip bükülecek bir fikir de değildir. Her türden işlerini güdecek uzvi ve içgüdüsel ihtiyaçlarını doyuma kavuşturacak nizamları koyacak yegane güç ve kudret kelimenin tam anlamıyla insandır. İşte bunun sonucu "Halk için halkla halkı yönetmek" anlamına gelen demokrasi fikri ortaya çıktı.

"Halkın yönetimi" ile kast edilen, halkın kendi kendine egemen olmasıdır. Yani yasama ve teşri halka aittir.

"Halkla" ifadesiyle de, koyduğu yasalarla, vazettiği nizamlarla yönetme Hakkı da halka ait olduğu kastedilmiştir.

Bu fikir pratikte üç güç kaynağını doğurmuştur. Ayrıca bu üç güç kaynağının da halka ait olduğu kesinlikle ifade edilmiştir. Adı geçen üç güç kaynağı aşağıdaki şekilde ortaya konmuştur:

Yasama Organı. Bu güç hükümleri ve yasaları vazeder veya değiştirir ya da mevcut yasayı ilga eder ve yasaların uygulanmasını denetler.

İslâm'da demokrasi var mıdır? Demokrasinin bilinen bir vakıası İslâm'da mevcut mudur? Bu çeşit sorulara karşı cevabımız şudur: Eğer bu demokratik vakıa İslâm’da var ise rahatlıkla: "Demokrasi İslâm’dandır." "Demokrasiyi ilk defa Raşid halifeler uygulamışlardır." "Demokrasi bizim yitik malımızdı, ona kavuştuk." diyebiliriz. Eğer onun vakıası İslâm’da mevcut değilse, o zaman ona ait hiç bir şey İslâm’da mevcut değildir. Neticede İslâm’ın demokrasi hakkındaki hükmünü bilmemiz gerekmektedir.

Dikkat edilirse Kur'an, tağutla yönetilmek isteyen kimsenin imanını bir hakikat değil de bir iddia olarak değerlendirmektedir. Tıpkı bunun gibi Kur'an tağutu inkârı imanın en üst seviyesi olarak niteleyerek şöyle diyor:

Demek oluyor ki "dini hayattan ayırma" düşüncesi ve ondan doğan her fikir -ki demokrasi de böyledir- tağutî fikirdir. İslâm böylesi fikirleri ayıklayıp atmamızı ve böylesi bir düşünceyle düşünmememizi bizden talep etmektedir.

İşte demokrasi ve işte İslâm'ın demokrasi hakkındaki hükmü. Demokrasinin tatbik edilmesiyle yeryüzünde ortaya çıkan olumsuzluklara gelince. Bugün yeryüzünde gerçekten sevebileceğimiz ve öyle yaşamak isteyebileceğimiz bir vakıa mevcut mudur? Yoksa alçak ve rezil vakıasıyla onu tatbik eden halkların hayatını cehenneme çeviren bir karakterde olduğu hala belli olmadı mı?

Batı, "dini hayattan ayırma" fikrine sığınarak kendine hüküm koyma hakkını verdi. İnsanın, başkalarının isteği dışında dilediği gibi hayatını yaşaması gerektiği görüşüne vardılar. Yani kişi hayatını başkasının iradesine göre değil kendi arzu, heva ve hevesine göre yaşamalıdır. Bu irade serbestliği ise ancak tam anlamıyla hürriyete sahip olmakla gerçekleşebilirdi. Buradan yola çıkarak inanç hürriyetine, mülk edinme hürriyetine, fikir hürriyetine ve ferdi hürriyete ve bunların sağlanması neticesine vardılar. Bu konuda öyle ileri gittiler ki hürriyet fikrini hiç kimsenin dokunamayacağı mukaddes bir fikir kabul ettiler. Bu hürriyetlerin her birinin kendine özgü terim olarak anlamı vardır.

Mülk edinme hürriyeti ferde, dilediği şekilde dilediği şeyi mülk edinebilme, harcayabilme hakkını tanımaktadır. Fert dilediğinde mülkünü köpeğine bile hibe ederek varislerini ondan mahrum edebilir. Kimse onun tasarruflarına engel olamaz.

Düşünme hürriyeti ise, hak veya batıl olsun kişiye sözünü sakınmadan ve engel tanımadan dilediğini söyleme hakkını verir. Aklına ve arzusuna aykırı gördüğü her şeyi tenkit etme hakkına sahiptir. Hiç kimse onu bundan alıkoyamaz.

Ferdi hürriyet ise, yol yordam tanımaksızın, yaratılış gereğini dikkate almaksızın hatta ruhi değerlerin hilafına da olsa kişiye ferdi işlerinde istediği gibi tasarruf etmesini teminat altına alır.

Sıraladığımız bu hürriyetler, demokrasinin bir gereğidirler ve bu düşünceler ona inananlar üzerine tatbik edilir. Neticede kendisine iman eden taraftarlarını büsbütün değerden düşürüp bir hayvan sürüsü seviyesine indirir.

Zira inanç hürriyeti, kapitalist nizamlarda dini, cemiyet hayatında önemsiz bir unsur haline getirir. Kişinin elbise değiştirir gibi dilediğinde dinini değiştirmesi dini hafife alıp ona hakaret etmek demektir. Materyalist fikrin gelişmesi ve din fikrinin dar bir alana sıkıştırılmasıyla, ahlaki, insani ve ruhi değerler çok dar bir çerçeve içine hapsedildi. Nefisler rahmet duygularından yoksun bırakılarak insanlar, güçlünün zayıfı dilediği gibi yediği vahşi hayvanlar haline getirildiler.

Mülk edinme hürriyeti ve onun ölçüsü olan menfaatçılığa gelince, işte bu fikirdir diğer ülkelere hükmetmek için sömürgeciliği bir metot olarak alan büyük kapitalist devletleri ortaya çıkardı. Bu kapitalist devletler ülkeleri istila edip varlıklarına ve servetlerine müptela olup milletlerin kanlarını emdiler. Hatta bu haksız istilaları konusunda kapitalist ülkeler birbirleriyle yarıştılar. Ülkeler arasında çatışmalar ve savaşlar meydana getirerek sanayi ve askeri ürünlerini satacak pazarlar oluşturdular. Uzun süreli kazanç yollarına malik oldular. Ne var ki bu kapitalist ülkeler her türlü ruhi, fıtri ve insani değerlerden büsbütün yoksun idiler. Fakat zor durumda kaldıklarında maslahatları için dini kullanmaktan geri durmadılar. Hatta yüzlerini ve pisliklerini örtebilmek için çirkin insanlığa ve ahlaka davet ettiler.

Ferdi hürriyet de, demokratik ülkelerde toplumu hayvan sürüleri seviyesine dönüştürdü. Hatta onları, hayvanların bile tenezzül edemeyeceği bir alçaklığa düşürdü. Yasalar her türlü sapık ve aykırı cinsî münasebetleri mübah saydılar. Onlarda görünen açıktan cinsel münasebet türleri hayvan sürülerinde bile yoktur. Meselâ; toplu halde zina eder oldular. Yine bunun gibi yakın akraba ve kardeşleriyle, anneleriyle, kızlarıyla ve kız kardeşleriyle hatta hayvanlarla zina eden bir alçaklığa vardılar. Daha önce görülmemiş hastalıklar ortaya çıktı. Toplumlarında aile kurumu bozularak aile bireyleri arasındaki şefkat ve merhamet kayboldu. Zira ferdi hürriyet kişinin her türlü kayıttan kurtulup her yolu mübah ve aile kurumunun da baskısından kurtulmak demektir. Bu öyle bir hürriyettir ki, bu isim altında bütün yasaklar işlenir ve bütün haramlar mübah sayılır. Böylece zina hürriyeti, livata, lezbiyenlik, çıplaklık, içki ve her türlü aykırı davranış hürriyet fikrine göre hiç bir baskı altında kalmaksızın ve hiç bir engel tanımaksızın yapılacak birer sıradan davranış olmaktadır.

Bütün bunların kaynaklandığı esas, üzerine kurulu olduğu temelleri itibariyle İslâm'ın demokrasi ile çeliştiğini bize apaçık göstermektedir. O kaynaktan çıkan akide ve bu akidenin üzerine kurulu olduğu esaslar ve bundan çıkan fikir ve nizamlar da büsbütün İslâm'a muhaliftirler.

- Demokrasinin kaynağı insandır ve onda hükmetme kudreti tekrar insana döner. Eşya veya ameller hakkında iyidir veya kötüdür diye hüküm verdiğinde bu takdir onun heva ve hevesinden ve şartların gerektirdiği maslahatından kaynaklanır. Bu hükümlerin konulmasında esas belirleyici faktör Avrupa felsefesidir.

- Demokrasinin üzerine kaim olduğu esas halkın hakimiyetidir. Halk bütün güçlerin kaynağıdır. Buna binaen demokraside üç temel kuvvet öngörülmüştür. Yasama, yürütme, yargı. Böylece bu üç kuvvetin mevcudiyeti ve faaliyeti güvence altına alınmış olmaktadır.

Demokrasinin bir takım güzel unsurları da içerdiğini, İslâm'ın bunlardan istifade edebileceği tarzındaki sözler ve değerlendirmeler hiç bir delile dayanmamaktadır. Demokrasinin bu denli batıl olan gerçek yüzünü gördükten sonra onun bozguncu olan vakıasından çıkacak en ufak bir hayra dahi insanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetin bir ihtiyacı olamaz. İslâm olan dinimizde bir eksiklik mi var da biz bu iddiaları ciddiye alalım.!

Bugün batının fen bilimleri ve teknoloji alanında katettiği mesafe ve sahip olduğu birikimin demokrasinin ürünü olduğunu söyleyen kimse gerçekleri bilmiyor demektir. Bunu böyle değerlendirenler ve bu paralelde söz edenler gerçekte ne dediklerinin farkında değildirler. Zira bilimsel deneylere dayalı olan icadlar ve keşifler Allah'ın, insan aklına bıraktığı alanlardır. Tekniğe ve fenne ait işler bakış açısına bağlı değildirler. Bu hakikat kapitalist olsun komünist olsun ya da Müslüman olsun, aklını kullanan her toplumda görülür. Dine veyahut herhangi bir ideolojiye ait kılınacak bir olgu değildir. Ona ancak bir açıdan bakılabilir. Söz konusu akide, fen bilimlerine yer verip onların elde edilmesi için aklını kullanmaya engel olmayıp serbest mi görüyor yoksa kişinin bir zamanki tutumu gibi ona engel mi oluyor? Gerçek şu ki İslâm akidesi eşyayı tanıma konusunda aklı kullanmayı sadece mübah görmekle yetinmeyip vacip görmektedir. Akidesinin egemen olması için gerekli kuvvetin hazırlanması meselesi de böyledir.

Batı, demokrasi gibi şeriatın almamızı yasakladığı bozuk, fasid değerlerini bize dayatarak sunuyor. Bunu yaparken muhtaç olduğumuz gücü elde edebileceğimiz esas vesileleri ve bilimsel bilgiyi bizden men ediyor. Aksi takdirde biz maddi kuvvetin kaynaklarına sahip olmuş alacağız. Kaldı ki şeriat zaten onların bizden esirgedikleri bilimsel bilgiyi almayı men etmemektedir. Bu, batının ne yaptığının farkında olduğunun apaçık delilidir. Halen daha bazı İslâmi cemaatlar bu durumu görmemekte devam mı edecekler?

Gerçek şu ki demokrasinin İslâm'dan olduğunu söyleyen kimse ne İslâm'ın ne olduğunu ne de demokrasiyi kavrayabilmiştir.

Biliyoruz ki demokrasiye davet eden farklı kesimler ve sınıflar mevcuttur. Bazıları kötü, zararlı ve hilecidiler. Bazıları da gerçek manada demokrasi cahilidirler. İyi niyetli olup fakat demokrasinin hakikatine vakıf olmayan kimse kendini bu nevi tezlerden uzak tutmalıdır. Aksi takdirde cehalet üzere Allah'a kulluk eden kişinin durumuna düşer. Zira bu durumda olan kişi kendisini masiyete düşüren şeyi bilemez. Zaten iyi niyetli olanın tabiatı aldatılmaya müsaittir.

Allah'ın kelimesinin en yüksek olması ve dinin bütününün ona ait olması, ancak önderlik yapacak bir cemaatın onu kavraması ve yüklenmesiyle, onu tesis edecek basirete sahip olmasıyla gerçekleşecektir. Akidesinde aydın ve berrak, şer’i hükmü anlamada derin kavrayış sahibi, etkileyici ve nüfuz edici kavramları tek bir fikre davet eden, fasid ve düşük vakıaya boyun eğmeyen ve şartların etkisi altında kalmayan bir cemaat olsun ki Allah'ın kelimesinin yüksek olduğu hakikati hayat vakıasında açığa çıksın.