Hazreti Ömer, hilâfeti zamanında, yanında oğlu Abdullah ve Hz. Hasan olduğu halde Medine sokaklarında dolaşıyorlardı. Bir sokaktan geçerken gayet zayıf kalmış, bakımsız bir çocuk görüp:
— Bunun hiç kimsesi yok mu acaba? Nasıl insan bunlar, çocuğa hiç bakmamışlar? dedi.
Oğlu Abdullah:
— Baba taniyâmadın mı? O senin torunun, benim de kızımdır, deyince, Hz. Ömer kızdı ve:
— Yazıklar olsun sana!, dedi. Babasının öfkelendiğini anlayan oğlu:
— Baba ne yapayım, sen halifesin bana biraz daha fazla imkân versen çocuğa daha iyi bakardım. Elindeki imkânları kullanıp bana daha fazla fırsat vermiyorsun ki, dedi.
Bu söz üzerine Halife:
— Vallahi oğlum, diğer müslümanlara yaptığımdan daha fazlasını sana yapamam. Onlara ne yapıyorsam sana da ancak o kadar yapabilirim. Bunu böyle bil!, dedi.
* * *