Bir bayram sabahı idi... Eshap, Halife Ömer'le bayramlaşmak için evine gelmeye başlamışlardı. Gelenlerin hayli kalabalık olduğunu gören Halife:
— İlk müslümanlar önde gelsin, ondan sonrakiler de sıraya girsinler, dedi.
Oradakiler, îman etmek bakımından sıraya dizilmişlerdi. Bunların arasında Ebû Süfyan da vardı. Son zamanlarda Müslüman olduğu için hayli geride idi. Bir müddet bekledikten sonra, beklemekten canı sıkılır gibi olmaya başladı. Kendi kendine: «Ne lüzumu var böyle sıra beklemenin» diyordu.
O'nun bu halini sezen Süheyl'Bin Amr Hazretleri:
— Ya Süfyan, İslama davet hepimize birden gelmişti. Fakat ilk zamanlarda İslâmiyeti kabul etmedik ve gördüğün gibi son sıralara düştük. Burada birkaç dakika beklemekten canın sıkılıyorda yarın Ahirette de böyle yapar ve en sona bırakılırsak halimiz ne olur! dedi.
Hazreti Amr'ın bu sözleri, Ebû Süfyan Hazretlerine de tesir etmişti... Her ikisi de hüngür hüngür ağlamaya başladılar.
Allah sona kalanlardan etmesin. Yarın ahirette sona kalmak, dünyada kuyruğa girmeye hiç de benzemez.
* * *