Vehb bin Munebbih (r.a.)'den rivayet olundu. Buyurdu ki:
— Beni İsrail'den bir âbid vardı. Uçyüz sene ibadet etmişti. Üçyüz sene sonra:
— Ya Rabbi! Bana vahiy gönder, diye dua etti. Rabbülâlemin o âbid'e bir hurma ağacı ihsan etmiş, bütün rızkını o ağaçtan verirdi. Böyle dua etmesi üzerine Allah tarafından:
— Senin kalbin benden başkasiyle mutmain olduğu için sana vahiy göndermem, diye bir nida geldi.
O âbid, rızkını temin ettiği hurmanın kendisine yettiğini düşünmüştü. Bu yüzden vahiy gelmiyordu.
— Ya Rabbi! Benim kalbim senden başka neyle mutmain oluyor?, diye iltica ettiğinde Allah tarafından şöyle nida geldi:
— Senin kalbin o yediğin hurma ile mutmain oluyor.
Bunun üzerine âbid hurmayı kökünden kesti ve «Ne olursa olsun, isterse aç kalayım» deyip tam tevekkülle ibadete başladı. Ondan sonra da Allah tarafından vahiy gelmeye başladı. Ve bir vahiyde:
— Ey kulum! Benim kullarıma ihsan ettiğim bir kadir gecesi vardır ki, o gecede yapılan ibadet senin yaptığın bütün ibadetlerden efdaldir.
* * *